Jacob Smit
Trombone / Superbone / Zang
Jacob bespeelt de trombone of in dit geval de "Super-bone of dubble-trombone" dit is een uniek instrument dat gecombineerd als schuif en ventieltrombone is te bespelen. Jacob is afkomstig uit de harmonie muziek waar hij op jonge leeftijd is begonnen op hoorn. Hij volgde opleidingen op dubbelhoorn en later op trombone.
Bij de Oriënt Dixieland Express is hij niet alleen op trombone te horen. Ook is zijn "Louis Armstrong" stemgeluid in diverse nummers te beluisteren. Jacob is mede oprichter van de "Oriënt Dixieland Express" en is hij de contactpersoon voor de optredens. Hij speelt ook nog in een ander orkest en valt regelmatig in bij andere dixieland orkesten.
Simon Tijsen
Clarinet / Saxofoon
Simon speelt klarinet, saxofoon en verschillende fluiten (zoals in "Piccolo Pete"). Soms laat ook hij zich als zanger horen, maar vanwege een tekort aan 'tekstvastheid' beperkt hij zich meestal tot het invullen van tweede stemmen. Daarnaast is hij de "aangewezen" muzikaal leider van de band, wat overigens niet veel meer inhoudt dan dat hij het laatste woord heeft of bepaalde ideeën van de andere bandleden daadwerkelijk in de muziek ingepast worden of niet. Deze rol is hem misschien wel toebedeeld omdat hij als enige een (nooit voltooide) conservatoriumopleiding heeft, of omdat hij de oudste is......
Simon is ooit begonnen in hetzelfde harmonieorkest als Jacob, en is samen met deze en Eduard al sinds het ontstaan in 1983 bij de band betrokken.
Eduard Kaan
Sousaphoon / Zang
Sousaphonist Eduard Kaan begon (zoals zovelen op jonge leeftijd in de plaatselijke fanfare) met trompet. Gefrustreerd omdat hij op de trompet niet boven de hoge C uitkwam, besloot hij op 16-jarige leeftijd het roer drastisch om te gooien en verhuisde naar de sousafoon. Dat was geen ongelukkige keuze; hij voelde al gauw dat dit 'the Thing' voor hem was.
Enkele jaren later startte hij, samen met (onder meer) Simon Tijsen en Jacob Smit de Oriënt Dixieland Express op. Zowel de band als Eduard hebben de afgelopen 40 jaar een kenmerkende stijl ontwikkeld. Dankzij een fijne Conn sous met short-action ventielen (voor het snellere solowerk zeer geschikt) schuwt Eduard, naast het mede vormen van de "Rythm Backbone" van de band, een solo op zijn tijd niet. Zo is zijn soms wel 10 minuten durende performance in "When My Dreamboat Comes Home" inmiddels een begrip. Deze act heeft naast de muzikale component ook een fitnesscomponent, want er wordt flink op los gesprongen. Ook hier geldt: 10% inspiratie en 90% transpiratie. Hij heeft al ondervonden dat je dat niet moet doen in een tent met lage plafonds; een hap uit de rand van zijn beker is daarvan (nog steeds) het tastbare bewijs.
Naast de Oriënt Dixieland Express speelt hij ook bij de Jurbena Jazz Band
Alexander van der Jagt
Slagwerk / Wasbord / Zang
Alexander speelt sinds 1991 de Orient Dixieland Express. Hij speelt wasbord en drums.
De snaredrum heeft hij leren bespelen bij de plaatselijke drumband van Muziekvereniging CREONA. Bij de fanfare van diezelfde vereniging leerde hij diverse ongestemde slagwerkinstrumenten te bespelen. Hier hoorde ook het drumstel bij. Met veel plezier heeft hij jaren bij verschillende fanfares en harmonieorkesten gespeeld. En voor een korte periode ook bij Bigband Miss. Jondes.
Inmiddels speel hij alweer heel wat jaren met heel veel plezier bij de Orient Dixieland Express. Hij speelt ook in diverse andere dixieland orkesten, maar de ODEJazz is voor hem heel bijzonder. Als de band samenkomt gebeurt er iets. Wanner ze samen spelen klikt het gewoon. Er gebeurt iets wat de muziek een extra feel geeft.
Bart Kaan
Banjo / Zang
De banjoman, Bart Kaan, begon een aantal jaren terug met banjo spelen op verzoek van de andere bandleden. De vorige bonjoiste (Marjan Smit) bleek zwanger te zijn en een banjo tegen je buik aan is dan niet zo prettig. Tot dan toe had Bart alleen wat op een gitaar gepingeld en nog nooit een banjo vastgehouden.
In het begin stond de banjo in "gitaar stemming" daar hij in ieder geval bekend was met die grepen. Toen bij Marjan het kind ter wereld was gekomen en de lust om met de band regelmatig op stap te moeten wat weggeëbd bleek te zijn was er dus een vaste aanstelling tot stand gekomen. Aan het einde van dat seizoen werd de banjo omgestemd naar de originele tenor stemming (dat gaf een veel betere klank).
Het was een wintertje flink oefenen maar toen zat het spelen in die stemming er voldoende in om weer aan de bak te kunnen. Sindsdien speelt hij met veel enthousiasme mee (dat kost wel eens wat snaren) en hoopt dat nog lang te mogen doen.